2024-09-14
Festiwal Skrzyżowanie Kultur odbywa się od 2005 roku. Jest to prezentacja najciekawszych zjawisk z zakresu muzyki i kultury świata, a zarazem jedno z największych wydarzeń tego rodzaju w Polsce i w naszej części Europy. Był on wielokrotnie uznawany przez brytyjski Songlines Magazine za jeden z 25 najlepszych festiwali muzyki świata. Na scenie Teatru Dramatycznego spotykają się reprezentanci różnych kontynentów, kultur, pochodzeń etnicznych i stylów muzycznych.
W 2024 roku, w dniach 13 – 15 września odbędzie się jego wyjątkowa, jubileuszowa 20. edycja. Z tej okazji wystąpią artyści z Korei, Wysp Zielonego Przylądka, Algierii, Mali, Angoli czy Włoch, przybliżając zgromadzonej widowni tradycyjną muzykę oraz kulturę ich ojczystych krajów. Wystąpią Oumou Sangare, Elida Almeida, Bonga, Duk-soo Kim and Ensemble Sinawi a także zespoły LEMMA i Suonno D’Ajere.
14.09.2024, GODZ. 18:00 / SUONNO D’AJERE, BONGA
SUONNO D’AJERE
Chociaż nazwa zespołu w tłumaczeniu oznacza „wczorajszy sen”, to Irene Scarpato, Gian Marco Libeccio i Marcello Smigliante Gentilo każdym dźwiękiem udowadniają, że to sen, który doskonałością tradycji inspiruje teraźniejszość.
To muzyczne trio, to esencja współczesnego Neapolu, doprawiona nutką aromatu przeszłości. Ich dobór instrumentów muzycznych nawiązuje do popularnych zespołów Posteggia z początków XIX wieku, muzyków ulicznych i barowych, uwielbianych przez szeroki przekrój społeczeństwa. Jednak styl Suonno d’Ajere jest bardziej wyrafinowany. Rezultatem jest ekstrawaganckie połączenie tradycji i klasycznej elegancji, które zawsze było kamieniem węgielnym muzyki neapolitańskiej.
Zespół powstał w 2016 roku, a w 2019 roku światło dzienne ujrzał ich debiutancki album Suspiro. Pomimo różnych korzeni muzycznych, od jazzu po muzykę rozrywkową, od popu po klasyczną, członkowie grupy zawsze mieli do czynienia z piosenką neapolitańską, pozostając nią głęboko zafascynowani.
Miłość, język, melodie, wyrażenia, wibracje, które mieszkają w pieśni neapolitańskiej, są tym, co nieustannie wyróżnia twórczość Irene, Gian Marco i Marcello. Jest to miłość, która potrafi cierpieć, bo dotyka czegoś świętego, delikatna ze względu na wymaganą troskę, aby sobie z nią poradzić, potrafi zabrać wszędzie blaskiem wiersza i muzyki. Jest to miłość, która popycha do przodu – Suonno d’Ajere, pisząc nowe współczesne pieśni neapolitańskie, są świadomi jak opowiadać o tradycji w sposób aktualny i uniwersalny.
BONGA
(SOBOTA 14.09)
Bonga Kwenda, lepiej znany jako Bonga, to wokalista i autor tekstów piosenek afrykańskiego nurtu muzyki – Semby. Artysta wychowywał się w Angoli w latach 40. i jak sam opowiada, otrzymał trzy rodzaje edukacji. Pierwsza, w jego ocenie najgorsza, w szkole kolonialnej zdominowanej przez kościół katolicki. Druga, ta na ulicy, zdecydowanie wyostrzyła jego zaradność. Trzecia, najwspanialsza dla Bongi, to ta na dziedzińcu jego rodzinnego domu, gdzie ukształtował swoje sumienie polityczne, społeczne, skłonność do buntu i czułość. Na najnowszej płycie „Kintal da Banda” Bonga zaprasza na ten właśnie dziedziniec wspólnoty, pełen kolorów, zapachów, smaków, gdzie spotykają się dziadkowie, wujowie, kuzyni, sąsiedzi, dzieląc się posiłkami i sembą – rdzenną muzyką tego kraju.
Bonga od 1965 roku mieszka w Lizbonie blisko legendarnego stadionu Benfica, z którym związany jest od chwili przyjazdu do Portugalii. W swoim domu zgromadził cały dorobek artystycznego życia. To prywatne muzeum 50-letniej kariery artysty: zdjęcia, 40 wydanych albumów nagrodzonych złotem i platyną. Bacznie śledzi co dzieje się w jego kraju. Żeby nie złościć się, ale mieć wpływ i oddziaływać swoją muzyką i tekstami, zaprasza do gry gości: Bernarda Lavillierse, Gaëla Faye czy Manu Dibango.
Od złości woli radość jaką daje mu muzyka. W każdą sobotę w gronie rodziny i znajomych śpiewa. To jego filozofia dla ciała i duszy. Jak na podwórku swego dzieciństwa w Luandzie, destyluje swoje smakowite dźwięki, z niezmiennym uczuciem. Radosny i pożyteczny. Dzisiaj 80-letni Bonga nadal nie stracił swojego wyjątkowego entuzjazmu. Uwielbia jeździć na afrykańskie rynki, przyrządzać pyszne „funge”. Swojej autentyczności zawdzięcza sukces. Branża chciała, żeby został portugalską wersją Julio Iglesiasa, ale on pozostał wierny sembie, jego muzycznej fladze.
